Media

College voor de Rechten van de Mens:  Uitsterfbeleid woonwagen bewoning gemeente Oss is discriminatie.

Maandag 22 december 2014

De gemeente Oss discrimineert woonwagenbewoners door een uitsterfbeleid te voeren voor woonwagenbewoning. Dat oordeelt het College voor de Rechten van de Mens in twee zaken aangespannen door woonwagenbewoners. Het uitsterfbeleid tast de kern van de woonwagen cultuur aan. Leven in woonwagens is namelijk een essentieel onderdeel van deze cultuur.

De gemeente Oss telt 13 woonwagenkampen met in totaal 60 standplaatsen. Iedere standplaats die vrijkomt wordt door de gemeente ontmanteld. Standplaatsen komen vrij doordat de bewoner overlijdt of vertrekt. Volgens de gemeente gaat het goed met de groep woonwagenbewoners, maar zijn de kosten voor de locaties te hoog. De gemeente maakt niet duidelijk waarom het financiële argument voor alle locaties moet gelden. Ook is de gemeente niet bereid de grond aan de bewoners te verkopen.

Door het beleid van de gemeente kunnen de kinderen van de woonwagenbewoners niet zelfstandig in een woonwagen wonen. Gevolg is dat steeds minder mensen in woonwagens kunnen wonen en de woonwagencultuur uiteindelijk verdwijnt. Dit is in strijd met de gelijkebehandelingswetgeving en het Internationale Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie. Daarom brengt het College de oordelen onder de aandacht van de Vereniging Nederlandse Gemeenten en minister Blok.

Bovenstaande  tekst is te vinden op de website van het College voor de Rechten van de Mens. Het college heeft in een drietal oordelen niet alleen de gemeente Oss veroordeelt voor discriminatie op basis van ras, maar ook de Woningstichting Mooiland. Met deze uitspraken worden een aantal belangrijke zaken vastgelegd, waar voortaan gemeenten, woningbouwverenigingen, maar ook externe beheerbureau’s terdege rekening mee zullen moeten houden.

Wat zegt het College in haar oordelen.

♦   Woonwagenbewoner met een van generatie op generatie overgedragen cultuur, zijn aan te merken als een etnische groep en kunnen daarom een beroep kunnen doen op de grond ras in de zin van artikel 1, onderdeel b, Algemene Wet Gelijke      Behandeling.

♦  Gemeenten kunnen bij woonwagenbewoners niet het argument gebruiken, dat hun woonvorm niet (meer) wordt gekenmerkt door rondtrekken. Onbetwist is dat de vaste woonvorm geen vrije keuze is geweest maar door de overheid is                   opgelegd.

♦  Het met vooroordelen en achterstelling tegemoet treden van woonwagenbewoners  vormen belangrijke overwegingen om aan te nemen dat de grond ras in geding is. Het begrip ras krijgt immers vooral betekenis doordat anderen bepaalde           mensen zien als een maatschappelijke categorie Het

♦  Uitsterfbeleid van gemeenten, dat net als in de gemeente Oss na een aantal jaren leidt tot het verdwijnen van huisvesting in woonwagens in die gemeente  tast de kern van de woonwagencultuur aan.

♦  Het ECRI- rapport over Nederland van 15 oktober 2013 van de Europese Commissie tegen Racisme en Intolerantie adviseert Nederland om de behoeften van Roma, Sinti en reizigers die in woonwagens wonen, te inventariseren en ervoor te         zorgen dat er voldoende standplaatsen beschikbaar zijn, zodat zij volgens hun tradities en cultuur kunnen leven.Dit bevestigt dat de woonvorm een essentieel onderdeel is van de woonwagencultuur .

♦ Algemene financiele argumenten zijn alleen niet voldoende om een categorisch afbouwbeleid van alle woonwagenbewoning  in een gemeente te onderbouwen. Een gemeente bouwt namelijk wel voor andere groepen, als jongeren, bejaarden,    mensen met lage inkomens.En er zijn ook andere gemeenten die wel bouwen voor woonwagenbewoners of die de woonwagens en standplaatsen verkopen aan bewoners.

♦ Het maken van direct onderscheid is verboden tenzij voor het onderscheid een wettelijke uitzondering bestaat. Financiële overwegingen zijn niet aan te merken als een dergelijke wettelijke uitzondering.